Hunkerend naar uwe zegen

Onderstaand blogje stond voorheen op de website van Liedboekchallenge. Alleen: deze website is anders ingericht en dus is mijn blogje komen te vervallen. Omdat het echter toch iets zegt over mij en mijn geloof, repost ik het hier: 

"Maar vroeg of laat, 't zij dag of nacht,

eens vindt Ge ons moe en zonder kracht,

hunkerend naar uwe zegen.”

Dat ‘moe en zonder kracht’. Dat raakt me. Precies zo heb ik mij eens als gevonden ervaren. Midden in de nacht. Knielend op het hoogpolige paarse tapijtje naast het logeerbed in het huis van mijn moeder. Ik wil er niet verheven over doen. Ik had het vooral koud. Pijn in mijn rug. Schurende knieën. Ik moest plassen ook. Niet bepaald een opbeurend plaatje. En het laatste waar ik aan dacht was gezang 170. Maar er moest gebeden worden. Nu. Hartgrondig. Grondig. Op de grond. Vanaf de bodem. ‘...zoek, Herder, mij, opdat ik vind; anders zo ga ik te gronde’. En zo werd deze gewonde gevonden.

Soms ruik je zomaar een geur. En aan die geur zit in een oogwenk een herinnering verbonden. Zo verging het mij ook met de laatste zinnen uit het eerste vers van dit lied. Een paar zondagen geleden. Zomaar was ik er weer. Terug in een flits. Koud. Spierpijn. Hunkerend. ‘Weet je nog?’

Ja, ik weet het nog. Als de dag van gisteren: ‘...slechts onder uwe heerschappij heeft ons hart vrede gevonden.’

'Niet allen die dolen, kunnen dichten' - vertolken van Tolkien

Het begon met een artikel over dertigers zoals ik. Het had de titel ‘Stress van dolende dertigers’ en ging over de zogenaamde dertigersdip of quarterlifecrisis. Goed leesvoer, maar ik bleef hangen bij de titel, met name bij dat woordje ‘dolende’. Ik associeerde het met een zinnetje uit een gedicht van J.R.R. Tolkien: ‘Not all those who wander are lost...’

All that is gold does not glitter,
Not all those who wander are lost,
The old that is strong does not wither,
Deep roots are not reached by frost,
From the ashes a fire shall be woken,
A light from the shadows shall spring:
Renewed shall be blade that was broken,
The crownless again shall be Kings.
(J.R.R. Tolkien: "The Lord of the Rings")

Omdat ik vandaag moet studeren en met geen dreigement vooruit ben te helpen, zocht ik het gedicht (inclusief vertaling) eens op. Ik kwam uit bij een compositie voor een fanfareorkest opWikiPedia. Nooit van gehoord, maar er stond een vertaling bij. En niet zo erg goed ook. Zie hieronder:

Niet alles wat van goud is blinkt,

Niet allen die dolen zijn de weg kwijt,
Het oude dat sterk is verschrompelt niet,
Diepe wortels kunnen niet worden aangetast door de vorst,
Vanuit de asresten zal een nieuw vuur worden aangewakkerd,
Het gebroken zwaard zal vernieuwd worden,
De ongekroonden zullen weer Koning zijn.

(J.R.R. Tolkien: "In de Ban van de Ring")

Dus, eigenwijs als ik ben, ben ik zelf maar gaan vertalen. Het resultaat zie je hieronder. Ik ben benieuwd wat je er van vindt.

Niet alles wat van goud is blinkt,
Niet allen die dolen zijn verloren,
Niet het oude dat sterk is slinkt,
Nooit raken diepe wortels bevroren,
Uit as wordt nieuw vuur ontloken,
Uit de schaduwen ontspringt een nieuw licht,
Nieuw wordt het zwaard, ooit gebroken,
Kroonlozen weer tot koningen gericht.

P.s. En wat denk je? Ik vond een nog mooiere vertaling hier. Ik weet eigenlijk niet eens welke vertaling er in het boek zelfs staat. Ik heb het boek niet meer in bezit en maar een stuk gelezen: ik was het destijds na de zoveelste maaltijd met elven en andere hobbits wel beu. Dat dan weer wel.

12 verlangens voor 2012 van een dreadlockdragende hippie die zijn eigen kleren maakt

Soms ben ik wel een beetje jaloers op Shane Claiborne. Hij doet namelijk allemaal coole en radicale dingen voor Jezus die ik ook wel zou willen doen als ik er het lef voor had. Een poosje geleden las ik een boek van Shane en sindsdien kom ik zijn naam wel vaker tegen (en anders wel zijn markante kop met brede glimlach). Soms op tv, maar ook regelmatig via facebook of twitter. En altijd inspireert deze goedlachse, dreadlockdragende hippie, die zijn eigen kleren maakt me weer. 

Maar nu dit. De laatste dagen zag ik steeds tweets van Shane voorbij komen met de hashtag '#12HopesFor2012' (met dank aan @woutnieuwenhuis). En wat bleek, op zijn facebookpagina had Shane zijn '12 Hopes', zijn twaalf verlangens voor 2012 opgeschreven. Los van hoe je in het leven staat, denk ik dat minstens tien van de twaalf verlangens mooie verlangens voor iedereen zijn. En dus heb ik ze voor je vertaald: 

• 12. Doe eens iets écht aardigs – zonder dat niemand ervan weet. 
• 11. Besteed meer geld aan andere mensen dan aan jezelf. Hou van mijn naaste zoals ik hou van mezelf. En hou van mezelf zoals ik hou van mijn buurman. 
• 10. Lach vaak ... vooral naar advertenties die proberen mij te overtuigen dat ik meer spullen moet kopen om gelukkig te zijn. 
• 9. Leer een nieuwe vaardigheid - zoals timmerwerk, aardewerk, of inblikken van groenten. Leer iemand anders vervolgens de vaardigheid die ik heb opgedaan.
• 8. Heb een paar mensen heel diep lief, me eraan te herinnerend: niet hoeveel we doen is belangrijk, maar in hoeveel liefde we iets doen. 
• 7. Schrijf een brief aan iemand aan wie ik ‘dank je wel’ moet zeggen. Schrijf een volgende brief aan iemand die ik moet vragen om mij te vergeven. 
• 6. Spoor een criticus op of iemand met wie ik het niet eens ben en nodig hem of haar uit voor een lunch. Luister naar hen. 
• 5. Complimenteer iemand van wie ik het maar wat moeilijk vind om hem of haar te complimenteren… …en meen het. 
• 4. Kies voor het leven. Doe iets geregeld om de patronen van de dood te onderbreken - iets om geweld te beëindigen, pesten, oorlog, de doodstraf en andere gemene en lelijke dingen. 
• 3. Pauzeer voor elke potentiële crisis en vragen: "Doet dit er over vijf jaar nog steeds toe?" 
• 2. Ga vaak naar buiten vaak en zich vergaap me aan dingen als vuurvliegjes en vallende sterren. En zorg dat ik regelmatig mijn handen in de tuin werk… ...zodat ik dus vuil onder mijn nagels zie, als ik op de computer typ. 
• 1. Geloof in wonderen. En leef op een manier waarin een wonder misschien nodig is.

Over Shane
Shane Claiborne (1975) is een jonge Amerikaan die zijn leven radicaal inrichtte om voor God aan het werk te gaan. Hij vertrok naar de armste onder de armen en ging bij hun wonen. Eerst deed hij dat hij onder de vleugels van Moeder Theresa in Indië, maar terug in Amerika richtte hij ‘The Simple Way’ op en woont hij nu in de Potter Street leefgemeenschap in Philadelphia. Meer weten over Shane en zijn werk? Begin eens bij zijn boek ‘Hoe Jezus de wereld op zijn kop zet (en mijn leven ook)’.

De maagd Maria met een zwangerschapstest. Spottend of passend?

Wat doet het met jou als je een afbeelding van de maagd Maria ziet, terwijl ze in verbijstering kijkt naar een zwangerschapstest in haar hand? Hoe het ook zij, dat is wel het beeld die dit jaar verscheen in een billboardcampagne van de Nieuw-Zeelandse progressieve kerk St. Matthew-in-the-City.

Naar eigen zeggen lanceerde de kerk deze campagne om weg te blijven bij het sentimentele en afgezaagde en om juist nadenken en dialoog te stimuleren. Welnu, dat is gelukt. Het is trouwens niet voor het eerst dat St. Matthew-in-the-City de controverse opzoekt én vindt. Ook nu hebben verschillende kerken in Nieuw-Zeeland aangegeven het billboard beledigend en ongepast te vinden.

Maar is dat ook zo? Of liever: wat vind ik, wat vind jij?

Aan de ene kant begrijp ik de schok wel. Je wekt op zijn minst de schijn dat je iets heel moois en heel bijzonders als het ware in het domein van alledaagse harde, allesbehalve ‘kerstige’ realiteit trekt – je haalt het verhevene, het heilige als het ware naar beneden. Immers: hoe vaak komen ongewenste of onverwachte zwangerschappen wel niet voor? En welke drama’s komen daarbij kijken? En mag je die gebrokenheid wel zo ‘gemakkelijk’ op déze zwangerschap betrekken?

Aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat juist dit beeld de gevoelens van Maria (plus die van Jozef en de gemeenschap om haar heen) treffend weergeeft en een hele scherpe aanleiding vormt om eens dieper na te denken over de gebeurtenissen in de aanloop van wat christenen (en hopelijk velen met ons) met kerst vieren: de geboorte van Jezus Christus. De voorganger van de kerk in Auckland zei erover: “It's real. Christmas is real. It's about a real pregnancy, a real mother and a real child. It's about real anxiety, courage and hope.”

Blijft de vraag over of je – los van of je doel er mee bereikt – wel zo’n beeld moet gebruiken. Voorbeeld: om honger in de wereld onder de aandacht te brengen, kun je een billboard laten zien met daarop een afbeelding van een uitgemergeld kind. Maar wat doet dat in eerste instantie met degene – je doelgroep – die je probeert te mobiliseren om iets aan die honger te doen? Grijpen ze naar hun portemonnee, zeggen ze hun baan op en solliciteren ze bij Unicef? Of bellen ze boos naar de Reclame Code Commmissie. Dit alles kan een strategische keuze zijn: misschien gerechtvaardigd, misschien ook niet.

Uiteindelijk ben ik zelf wel blij met dit billboard. Het zette mij in ieder geval aan tot denken. Misschien niet perse tot anders denken, maar wel tot denken. Hoe je het ook bekijkt: dit billboards dóet iets met je, positief of negatief. Ook als je boos of verdrietig wordt van dit billboard, doet het je stilstaan bij ‘Ja maar, wat vind ik dan wél?’

Kerst = Flawsome

Naar aanleiding van de twaalf cruciale consumententrends voor 2012 heb ik vanmorgen de pre-kerstkapelopening op het landelijk dienstcentrum (HQ Protestantse Kerk) gedaan over 'flawsome'.

We luisterden ‘Unchained’ van Johnny Cash ('Let my spirit be unchained') en hoorden Mattheüs 1: 18-25 uit de ‘Torrie van Mattie’ (De verhalen van het Bijbelboek Mattheüs in straattaal).

Kern: Flawsome betekent ‘ontzagwekkend met een barstje’, of misschien wel door een barstje. Flawsome is eigenlijk niet in het Nederlands te vertalen. Ik kwam uit bij ‘onderweldigend’, ‘minpozant, ‘allezachtig’ of ‘faaltastisch’. Het beste Nederlandse woord voor ‘flawsome’, is misschien wel ‘kerst’. ‘Flawsome’, dat is het kindje Jezus: het kind dat zwak begint om zich sterk te maken voor ons.