De kracht van kwaad worden (een klein kolkje in de twitterrivier)

Vanmiddag werd ik even kwaad. Nijdig zelfs een beetje. En dat liet ik doorsijpelen op twitter. Prompt vond ik mezelf in een heuse, maar korte twitterdiscussie. Kort, want ik stapte er snel uit. Ik denk uiteindelijk vooral omdat ik twitter pertinent gezellig en constructief wil houden. En dat was ik op dat moment niet. Maar de hele situatie zette me wel aan het denken.

Want de discussie – hoe kort ook – was diepgaand en zinvol. En het gaf helder aan hoe zelfs mensen die op een heleboel vlakken enigszins gelijk gestemd zijn, tóch volkomen anders tegen zaken aankijken. Bovendien bleek iedereen bijzonder toegankelijk en bereid tot gesprek te zijn. En meer nog: ik had er ineens een paar volgers bij. Kortom, dat kleine kolkje in mijn anders zo rustig kabbelende twitterrivier bleek ook een soort zegen te zijn.

Dus nu vraag ik me af...
Hoe goed is het om af en toe eens kwaad te worden?
En dat ook te laten blijken?
Kan je dat ook wat opleveren?
Hmmm. Mensen zijn rare vogels